Książka złodziejem czasu

"Nic tak nie zabija czasu jak dobra książka"

środa, 23 listopada 2011

Chata - Wm. Paul Young

Wydawnictwo: Nowa Proza
Tłumaczenie: Anna Reszka
Ilość stron: 285
Opis wydawcy: Największy fenomen wydawniczy 2008 roku już w Polsce!!! Najmłodsza córka Mackenziego Allena Phillipsa Missy została porwana podczas rodzinnych wakacji. W opuszczonej chacie, ukrytej na pustkowiach Oregonu, znaleziono ślady wskazujące na to, że została brutalnie zamordowana. Trzy lata później pogrążony w Wielkim Smutku Mack dostaje tajemniczy list, najwyraźniej od Boga, a w nim zaproszenie do tej właśnie chaty na weekend. Czytając "Chatę", uświadomiłem sobie, że pytania, które pojawiają się w tej zniewalającej powieści, są tymi samymi, które nosiłem głęboko w sobie. Piękno tej książki nie polega na tym, że udziela ona łatwych odpowiedzi, ale że zaprasza czytelnika, żeby zbliżył się do łaski i miłości Boga, w którym znajdujemy nadzieję i uzdrowienie. 



Moja ocena książki: Tym razem nie chcę oceniać powieści, ponieważ jest ona zupełnie inna od tych wszystkich, które kiedykolwiek czytałam.

"Tam, gdzie tragedia zderza się z wiecznością"

Każdy człowiek styka się z różnego rodzaju problemami. Próbujemy sobie radzić z każdą małą trudnością, ale co jeżeli spadnie na nas ciężar prawdziwej tragedii? Dlaczego w ogóle istnieje coś takiego jak cierpienie? Przecież Bóg, chociażby jedną myślą, mógłby usunąć całe zło ze świata. Na głównego bohatera powieści „Chata” Williama Paula Younga, odpowiedź czekała w dość zaskakującej formie...

Mack wyjeżdża wraz ze swoimi dziećmi i żoną na kemping, aby odpocząć od codziennej monotonii i umocnić więzi rodzinne. Nie przeczuwa jednak, że owa podróż będzie najgorszą w jego życiu. Jesse, syn Macka, wypływa kajakiem na jezioro, które po chwili przewraca łódkę. Wszyscy ruszają chłopcu na pomoc pozostawiając sześcioletnią Missy samą na terenie obozu. Jessowi nic się nie dzieje, za to córeczka Macka znika bez śladu. Jedyną poszlaką jest spinka z biedronką włożona między strony kolorowanki Missy. Policja, próbując znaleźć drogę ucieczki porywacza, natrafia na starą chatę. Znalezione tam dowody wykazują, że właśnie w tym miejscu popełniono zabójstwo dziewczynki. Całą rodzinę ogarnia Wielki Smutek, a Mack obwinia siebie za śmierć Missy. Tragedia znacznie oddala go do Boga.

Trzy lata później, do Mackenziego dociera tajemniczy list informujący o tym, że pewien „Tata” chce spotkać się z nim w chacie; tym strasznym, przywodzącym tragiczne wspomnienia miejscu. Czyżby był to list od samego Boga? Nan, żona Macka, nazywała go właśnie Tatą... A jeżeli to tylko podstęp wymyślony przez mordercę? Mack chce zaryzykować własne życie, aby zaspokoić ciekawość. Poza tym – co ma do stracenia skoro wszystko straciło sens już trzy lata temu?

Nie muszę karać ludzi za grzechy. Grzech sam w sobie jest karą, pożera cię od środka. Nie chcę go piętnować, tylko plenić.”

Największym zaskoczeniem doświadczonym przeze mnie podczas lektury jest samo przedstawienie Boga. Nie jako poczciwego starca z długą brodą mówiącego staromodnym językiem, ale jako trzech postaci diametralnie różniących się od siebie pod względem fizycznym. Tata jest bowiem kobietą, Jezus niezbyt przystojnym mężczyzną, a Duch Święty małą dziewczynką. Dlaczego autor w taki właśnie sposób przedstawił Trójcę Świętą? Z pewnością po to, aby udowodnić, że Bóg jest duchem, którego żaden człowiek nie może ogarnąć rozumem. William Young chciał również w ten sposób przybliżyć nam boską osobę porównując ją do kochającej matki. Ludzie kurczowo trzymają się stereotypów, czy wyobrażeń, zapominając o tym, co naprawdę ważne. Boga najczęściej wyobrażamy sobie jako człowieka podniesionego do potęgi n-tej z dodatkiem bezgranicznej dobroci. Jak jest naprawdę?

„Chata” jest dla mnie wielkim skarbem, ponieważ przedstawiła pewne znane mi od dawna prawdy w całkiem nowy i zaskakujący sposób. To, co było dotąd oczywiste i proste, zyskało większy sens i wiarygodność. Mack, ze względu na ogarniającego go Wielki Smutek, przestaje wierzyć, że Bóg naprawdę go kocha. Każdy z pewnością wie, że miłość boska jest bezgraniczna, ale ten fakt staje się tak oczywisty, ze nie ma w nim nic niezwykłego. A może by spojrzeć z innej perspektywy? Możemy zrobić to wraz z Mackiem, który jako kochający ojciec, dzięki pomocy Taty, sam doświadcza jak trudne jest wysłanie kilku ze swoich dzieci do piekła. Każde chciałby przed tym uchronić, nawet gdyby miał zapłacić życiem.

Jestem szczerze oczarowana tą powieścią. Znacznie zmieniła ona mój tok myślenia, dała odpowiedzi na dręczące pytania. Każdy czytelnik może spojrzeć na pewne sprawy w zupełnie inny sposób, nawet na takie trudne jak śmierć. „Chata”, mimo początkowej tragedii, pozostawia w czytelniku radość i nadzieję. Z pewnością nie będę w stanie szybko zapomnieć o tej powieści. Dała mi duży materiał do przemyślenia. Zapraszam wszystkich do wstąpienia do mrocznej chaty, która w jednej chwili może przeobrazić się w kwitnący ogród waszego serca, którym opiekuje się sama Tata. 

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Nowa Proza oraz portalowi Sztukater.

Przy okazji chciałabym też podzielić się pewną informacją. Mianowicie okazało się, że Tosia jest Tośkiem, a Kasia dzisiaj zniosła już drugie jajeczko :) (Dla niewtajemniczonych - chodzi o papużki) :)

17 komentarze:

Ojej, ojej :) To często się tak okazuje z papużkami. Moja Ćwirka przez rok była Ćwirkiem - dopóki właśnie jajek nam nie zniosła :-)

Co do książki - cieszę się, bo mam ją na półce i czekam na sposobność lektury.
Co do recenzji - cieszę się, że książka robi takie wrażenie i że tak ładnie się nim dzielisz.

Jedno zastrzeżenie - cierpienie nie pochodzi od Boga, nie jest za nie odpowiedzialny. Wiem, ja też tak kiedyś myślałam - swoją ludzką logiką - skoro jest wszechmocny, to wszystko może, niech je zlikwiduje. Cierpienie to jakaś cholerna tajemnica i nie można się z nim oczywiście godzić. Jednak myślenie, że Bóg mógłby je zlikwidować, jest błędne (choć takie bardzo nasze, ludzkie...).

Zaostrzyłaś mój apetyt - będę się mobilizować do działania :)

Pozdrawiam ciepło!
Pozdrawiam serdecznie - Tośkę...eee, Tośka i Kasię też :)
 
"nie można się na nie godzić"[cierpienie] - miało być.
 
Interesująco zapowiadająca się książka
 
Tematyka mnie szalenie zaciekawiła, coś zdecydowanie w moim guście i chętnie przeczytam ,,Chatę'' jak tylko nadarzy się okazja.
 
Jak dla mnie brzmi intrygująco, postaram się dopaść gdzieś tę książkę i przeczytać jak najszybciej:)
Pozdrawiam serdecznie!
 
Mnie też się podobało, choć do filozoficzno-teologicznych książek mam zdecydowanie długie zęby ;P
 
Z wrażenia chyba przeczytam tę książkę ;-)
 
Choćby z czystej ciekawość przeczytam ją.
 
Piękna, piękna, piękna okładka!
 
Bardzo mnie zaintrygowałaś tą powieścią, faktycznie zdaje się być inna niż wszystkie :):)
 
oj kiedy ja ja już miałam przeczytać i jakoś ciągle brak czasu :)
 
Chatę bardzo chętnie przygarnę na swoją półeczkę:) A mojej papugi miały na imię Funcik, Dolarek i Złotówka;)
Pozdrawiam!
 
już dawno chodzi za mną ta książka
 
Bardzo fajna recenzja! Książkę mam w domu i bardzo chętnie po nią sięgnę :)
 
Popieram powyższe recenzje :) Bardzo ciekawa pozycja :)
Pozdrawiam!
 
Gratuluję papużkowych nowinek:)
Co do książki, powiem szczerze że twoja recenzja mnie przekonała do niej. Po opisie z tyłu książki raczej bym nie czytała, jednak dobrze że są takie recenzje jak twoja:)
 
Ojjj papużki. Uwielbiam te zwierzaki.
Co do książki - miałam z nią styczność i nawet jako ateistka, zainteresowała mnie bardzo. Niestety, język autora zupełnie mi nie odpowiadał i w niektórych momentach troszkę się męczyłam, aczkolwiek trzeba przyznać, że w przypadku takich książek, styl gra chyba nieco mniejszą rolę.
 

Prześlij komentarz